قامت راست کردند تا کمر خم نکنیم و هماره قد برافرازیم. در خون خود غلتیدند تا به خواری و ذلت دچار نشویم و آیندگان از آن درس عبرت بگیرند و بر ”پهلوانان” خود ببالند؛
با عشق و دلدادگی رفتند تا با انگیزه و امید زنده بمانیم. زنان و مردان با ایمان و آزاده ای که واژه های شجاعت، صداقت، استقامت و خلاقیت ”آرش وار” در رکاب حمیّت و ”همّتشان” نمود پیدا کرد و در لوای اعتقاد، اراده، وفاداری و باور راسخ شان ”حُبُّ الوَطُن…” جان و معنائی تازه یافت. بدور از دوروئی و دورنگی های زمانه قدر و قیمت واقعی شان را بدانیم و نقش و جایگاه و عظمت حرکت تاریخ سازشان را به جدّ دریابیم و بینش، منش و روش آنها را چراغ راه خود قرار داده و بی آنکه پیام این بزرگوران را به نفع خود، گروه، جمعیت، قوم و قبیله و … ”مصادره نمائیم!” کوشش کنیم تا در نهایت امانت داری و با سلامت نفس آن را به آیندگان واگذاریم؛ چه، چنین پیام انسان ساز و ارزشمندی راحت و آسان به دست نیامده که آسان از دست رود.
دکتر علی مندنی پور
