در این روز، در جلسه‌ای تحت ریاست آقای آقاشیخ علی اکبر، موضوعِ تعیین یا عدم تعیین هیأت مدیره به رأی گذاشته می‌شود و پس از مذاکره، به موجب رأی مخفی و با اکثریت بیست و یک رأی اقدام به انتخاب هیأت مدیره شده و با اکثریت آرا، آقایان میرزا قوام الدین، حکیم اللهی، فاضل بروجردی، آقاشیخ جلال، نقیب زاده، فاضل عراقی و میرزاابوالفضل تهرانی به عنوان اعضای هیأت مدیره انتخاب می‌شوند و از بین این اعضا، آقای آقا شیخ جلال به سمت رئیس و آقای نقیب زاده به عنوان نایب رئیس برگزیده می‌شوند.
اولین هیأت مدیره مجمع وکلای رسمی تا پایان سال ۱۳۰۱ به اداره وضع وکلا می‌پردازد و از سال ۱۳٠۲ تا چند سال آتی با توجه به این که به علت کودتای اسفند ۱۲۹۹ هجری قمری، کار‌ها به رکود کشیده شده بود، مجمع وکلای رسمی نیز نمی‌تواند به کار خود ادامه دهد.
وضعیت وکلا تا سال ۱۳۰۹ به همین مِنوال بوده است تا آن که در عصر روز ۲۶ تیر ماه ۱۳۰۹ عده‌ای از وکلا به دعوت داود پیرنیا فرزند ارشد مشیرالدوله (حسن پیرنیا) که ریاست احصائیه امور قضایی را در دادگستری برعهده داشته و با وکلا دارای حُسن سلوکی تمام بوده است، در منزل ایشان جمع می‌شوند و مرحوم پیرنیا ابراز می‌کند که وزیر عدلیه مصلحت می‌داند که کانون وکلا تشکیل شود.
همین نشست ابتدایی موجب می‌شود که در روز بیستم آبان ماه ۱۳۰۹ کانون وکلا رسماً تشکیل و توسط علی اکبرخان داور افتتاح شود. وکلا طبق قانون از آقای داور تقاضا می‌کنند تا ریاست کانون را که باید برعهده نماینده وزارت دادگستری باشد، قبول نماید. سپس آن‌ها آقای داود پیرنیا را به عنوان نایب رئیس کانون انتخاب می‌نمایند.
با آنکه پس از گذشت دو سال از اولین دوره کانون، گزارش‌های لازم برای ارائه به دادگستری و تشکیل دوره بعدی کانون آماده بوده است، اما تشتّت آرای موجود بین وکلا مانع از ادامه کار می‌شود.
در سال‌های ۱۳۱۴ و ۱۳۱۵ هم دو انتخابات در بین وکلا انجام می‌شود که از جانب وزیر دادگستری وقت، هر دو انتخابات باطل اعلام می‌شود تا این که در جهت رسمیت بخشیدن به موقعیت حقوقی اجتماع وکلای دادگستری، در ۲۶ اسفند ماه ۱۳۱۶ شخصیت حقوقی کانون وکلا به وسیله آقای دکتر احمد متین دفتری وزیر دادگستری وقت به ثبت می‌رسد و در همین سال با برگزاری انتخابات، ۲۶ نفر از وکلای واجد شرایط به ایشان معرفی می‌شود که ۱۸ نفر توسط ایشان برای مدیریت کانون انتخاب می‌شود.
در سال‌های ۱۳۲۷ و ۱۳۳۰ هم انتخابات هیأت مدیره به همان روال سابق و تحت سرپرستی وزارت عدلیه انجام می‌شود تا این که بالاخره با مساعی وکلا و با فشار حاصل از تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر که دولت ایران نیز از امضاکنندگان اولیه آن بود لایحه پیشنهادی سال ۱۳۱۵ کانون وکلا با اصلاحاتی به عنوان لایحه استقلال کانون وکلا در هفتم اسفند ماه ۱۳۳۱ به تصویب می‌رسد.
پس از تصویب این لایحه هر چند که ماده ۱۹ آن مقرر نموده بود که برای اجرای مقررات این لایحه قانونی، هیأت مدیره فعلی کانون وکلا از تاریخ تصویب لایحه تا یک سال به سمت خود باقی خواهد بود ولی در جلسه مورخ ۱۳۳۱/۱۲/۲۱ اعضای هیأت مدیره با اکثریت قریب به اتفاق آرا، انتخاب هیأت رئیسه را مشمول این ماده ندانسته و آقای سیدهاشم وکیل را به عنوان رئیس، آقایان ارسلان خلعتبری و ابوالفضل لسان را به عنوان نواب رئیس، آقایان محمود سرشار و دکتر محمد شاهکار را به عنوان بازرس و آقایان محمد نونهال و عباس نراقی را به عنوان منشی هیأت مدیره انتخاب نمودند.
پس از آغاز به کار هیأت رئیسه جدید در جلسه بیست و پنجم اسفند ماه ۱۳۳۱ (اولین جلسه پس از استقلال کانون وکلا) دو نفر ار اعصای هیأت مدیره (آقایان دکتر محمد شاهکار و عباس نراقی) پیشنهاد نمودند که روز هفتم اسفند ماه به نام روز عید استقلال کانون شناخته شده و هر سال در روز هفتم اسفند ماه جشنی برگزار شود که به اتفاق آرای حاضرین تصویب می‌شود و بیش از ۷٠ سال است که این روز از جانب کانونهای وکلا و وکلای دادگستری، روز جشن استقلال کانون شناخته شده و گرامی داشته می‌شود.
بزرگداشت روز هفتم اسفند ماه به عنوان روز وکیل مدافع و روز استقلال کانون وکلا نباید موجب غفلت کانون‌ها از روز بیستم آبان ماه به عنوان سالروز تشکیل کانون وکلا شود و باید این روز هم همانند روز هفتم اسفند گرامی داشته شود.
